درود بر شما که دل‏تان هماره با خداست...

آن روز که داشتم تلفنی با داداش گلم میلاد سخن می‏راندم، گفتمش که می‏خواهم درباره یتیمی جوانان این دیار سخن برانم در وبلاگ.

اندکی که نه! بسی تعجب کرد و مرا گفت که: چی داداش؟

خب معلومه دیگه اینقدر ننه و باباها رو مشغول روزمره‏گی و مسایل تمام‏ناشدنی اقتصادی کرده‏ن، که آن‏ها هم‏راهی و دوستی با فرزندان‏شان را از یاد برده‏ن.

البته پیرامون این موضوع، سخن بسیار است، چون اصولا پدیده‏های اجتماعی، چندین‏وجهی هستند و نمی‏توان با تحلیل یک معلول، به همه موضوع نگاه کرد.

ریشه‏های یتیمی جوانان را باید در همه فضاهای فرهنگی و آموزشی نظام‏اسلامی جستجو کرد و به دنبال دلیل‏ها و راه‏کارهای آن گشت که سعی می‏کنم تا اونجا که سرم میشه، درباره‏ش حرف بزنم.

شما هم کمک کنین.

یاعلی