درست یا نادرست، خوب یا بد، دغدغه‏های سیاسی و اجتماعی، بخش مهمی از دغدغه‏ها و آرمان‏های من است. این وبلاگ هم همین‏طور. چرا که این وبلاگ انعکاسی از من است.

چند وقتی است نوشتن درباره چیزهایی که به هر حال به سیاست ربط دارد را در این‏جا محدود کرده‏ام. درستش البته این است که بی‏خیال ِ نوشتن حرف‏های سیاسی شده بودم؛ اما چند بار نتوانستم ننویسم. مثل چیزهایی که درباره انتخابات نوشتم یا یادداشتی که در سوم تیر نوشته شد.

خیلی وقت است از بازی بستن و حذف کردن وبلاگ حالم به هم می‏خورد؛ اما این‏جا هم دست‏کم تا زمانی مشخص، جایی برای بروز اکثر دغدغه‏های من نیست. پس تنها راهی که می‏ماند...

بله! این‏جا را تا پایان ریاست‏جمهوری دکتر احمدی‏نژاد و رفقا، کنار می‏گذارم؛ کنار می‏گذارم به این معنا که چیزی نمی‏نویسم. همه چیز سر جای خودش خواهد ماند. به هر حال آدمی‏زاد به دنبال آرامش و راحتی است؛ و هر چه او را از آرامش و راحتی‏اش دور کند محکوم به مهجور شدن است.

خدایا! برکات ماه رجب را -می‏خواستم بگویم- از بندگانت دریغ نکن؛ اما باید بگویم برکات این ماه را بر بندگانت فرو ریز. دریغ که نمی‏کنی.