سفر محمود احمدینژاد به ایالات متحده برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، با رخدادهایی همراه بوده که بار دیگر رسوایی رفتار زورگویان جهان را به نمایش گذاشته است.
صرفنظر از همه تحلیلها و شیوه انتقال وقایعی که از جهتهای مختلف ابراز میگردد، یک بخش از سخنان رییسجمهور اسلامی ایران در مجمع عمومی، حائز اهمیتی است که باید هزاران بار بازگویی شود.
با نگاهی گذرا به موارد ذکر شده در بند دوم ماده یک «منشور ملل متحد» به سادگی در می یابیم که سازمان ملل امروز آن گونه که تاکنون نیز این چنین بوده، هیچ محلی از اعراب ندارد. قصد یادآوری ناکارآمدی سازمان ملل و سازمان های تابعه اش ندارم اما تنها یک مورد از این بند را تنها جهت اطلاع -و شاید محض خنده!- در این جا می آورم.
1- سازمان برمبنای اصل تساوی حاکمیت کلیه اعضاء آن قرار دارد
سازمان ملل هیچگاه حتی به اندازه یک روز هم نتوانسته است وظایف خود را انجام دهد. به علاوه بارها و بارها با ابزارهایی که در اختیار داشته است، موجبات فشار بر کشورهای مختلف را فراهم کرده است؛ آنهم تنها به سود برخی دیگر از کشورهای زورگو و بیدادگر. سازمانی برای ترجیح دادن نظرات بعضی از کشورها بر مناسبات جهانی. آیا این به معنای بیمعنا شدن جمله نقل شده نیست؟ بیمعنا و خندهدار.
حال جمله دکتر احمدینژاد در سخنرانی ایشان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد:
«در میان همه سازمانهای ناکارآمد، متأسفانه شورای امنیت سازمان ملل در صدر قرار دارد.» آیا اینطور نیست؟ سازمان ملل متحد، اگر هم کارآیی داشته باشد، کارکردی برخلاف منشور ملل متحد است. سازمانی که وظیفهاش 2- توسعه روابط دوستانه در بین ملل بر مبنای احترام به اصل تساوی حقوق و خود مختاری ملل و انجام سایر اقدامات مقتضی برای تحکیم صلح جهانی بوده است، امروز شأنی جز فرمانبرداری از نئوکانهای تازه به دوران رسیده ندارد.
سازمان ملل در صدر سازمانهای ناکارآمد دنیا. این سخنی است که احمدینژاد در مجمع عمومی سازمان ملل متحد بر زبان رانده است.
دو گونه میتوان به این سخن نگاه کرد. اگر مرعوب رفتار ریاکارانه دولتهای اروپایی و امریکا باشیم و مناسبات جنگلی جهان امروز را بر همه چیز ترجیح دهیم، بیشک خواهیم گفت «سفسطه و مغلطه احمدینژاد/احمدینژادها منجی وطن نخواهد شد» و اگر گرایش به اصول انسانی داشته باشیم، خواهیم گفت «این سخنان احمدینژاد، نشان از نبوغ انسانیت در درون او و همچنین بهرهگرفتن از تفکر جاودان اسلام ناب است»
اما به هر حال، سازمان ملل پوسیدهترین سازمان جهانی است. سازمانی پوسیده در جهانی مملو از حاکمانی وحشی و مردمانی سرخورده.
و احمدینژاد، الگویی نو برای حاکمیت اخلاقمحور و انسانی.