1- اسم مستعارم را دور انداختم. اسم من حسن اجرایی است.

2- اندکی درباره عنوان وبلاگ. شاید در خلال این دو سال و نیم، یکی از مهم‏ترین دغدغه‏های کسانی که این‏جا را دیده‏اند، عنوان وبلاگ بوده است. به نظر من عنوان وبلاگ یک نماد است. یک نشانه. نشان‏دهنده جهت‏گیری کلی وبلاگ. سمت و سوی وبلاگ.
بزرگ‏ترین افتخار ما، وابستگی به انقلاب اسلامی است. و نیز دنباله‏روی از خط امام. ولی این کافی نیست. این حرف‏ها ادعاست. ادعا را باید ثابت کرد. در همه لحظه‏های تلخ و شیرین زندگی...

ما می‏توانیم و وظیفه داریم که فرهنگ انقلاب اسلامی و فرهنگ اسلام ناب را بدون شعار و ادعا نشان دهیم. نشان بدهیم. من برای این‏که به عنوان وبلاگم پایبند باشم، لازم نیست از صبح تا شب درباره اهداف انقلاب و شاخصه‏های انقلاب و بقیه مؤلفه‏های آن حرف بزنم. باید تاثیر همه این چیزها را روی زندگی‏ام ببینم و بتوانم این‏جا نشان بدهم.

هر جایی اقتضای خاص خودش را دارد. من اگر عرضه دارم، باید جهت‏گیری خودم را توی فضای کاملا شخصی و صمیمی وبلاگ اعمال کنم. نه این‏که این‏جا را با نشریه ارگان فلان حزب اشتباه بگیرم.

من به عنوان وبلاگم اعتقاد دارم. ما با تکیه بر تئوری ولایت فقیه، چشم‏های‏مان را باز می‏کنیم. چشم‏های بازمان را به دیگران هم نشان می‏دهیم. فایده‏های باز بودن چشمان‏مان را هم به همه می‏گوییم. می‏گوییم؟ نه! نشان می‏دهیم.

3- وبلاگ‏نویسی یک هنر است. بنابراین پیام امام به هنرمندان شامل حال ما هم می‏شود.
«هنر در مدرسه عشق، نشان‏دهنده نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و نظامی است . هنر در عرفان اسلامی ترسیم روشن عدالت و شرافت و انصاف و تجسیم تلخ‏کامی گرسنگان مغضوب قدرت و پول است.
هنرمندان ما تنها زمانی می‏توانند بی‏دغدغه کوله‏بار مسئولیت و امانت‏شان را زمین بگذارند که مطمئن باشند مردم‏شان بدون اتکا به غیر، تنها و تنها در چهارچوب مکتب‏شان به حیات جاویدان رسیده‏اند.» پیام امام به هنرمندان

همین