محرم است، ماه اندوه و غم...
ماه اندوه و غم. همین؟!
ماه بیشتر هیئت‏رفتن، بیشتر به فکر مظلومیت ائمه بودن. همین!

هدف امام‏حسین‏علیه‏السلام لابد همین بوده است...

اما این یادداشت را برای زدن این حرف‏ها شروع نکردم، شاید این‏ها را گفتم که بگویم حواسم هست که محرم آمده است ...

روزهای ریاست‏جمهوری آقای خاتمی می‏دیدیم که آیت‏الله‏خامنه‏ای با تمام وجود از رییس‏جمهور محبوب حمایت می‏کنند.
از طرفی امثال آیت‏الله‏مصباح که یقین داشتیم در ولایت‏مداری کم‏نظیرند، بدون هیچ محافظه‏کاری از دولت جناب آقای خاتمی و ... انتقاد می‏کردند.
هضم این گزاره‏ها خیلی سخت بود...

گرچه جواب‏هایی برای این اشکال‏ها، از میان مطالعاتم بیرون کشیده بودم اما آن‏چنان نبود که راضی‏ام کند.
یک‏بار با یک واسطه از آیت‏الله‏مصباح پرسیدم: با وجود حمایت‏های بی‏دریغ آیت‏الله‏خامنه‏ای از آقای خاتمی و دولتش، انتقادهای بی‏پرده شما از دولت و بقیه وابستگانش چه دلیلی دارد؟
ایشان در پاسخ یک جمله کوتاه گفته بودند که: هر کسی وظیفه‏ای دارد.
و توضیح داده بودند که وظیفه رهبر جمهوری اسلامی این است که تا جایی که ممکن است از رؤسای قوا حمایت کند و وظیفه ما هم این است که هر اشکالی می‏بینیم با هدف اصلاح امور آن را گوش‏زد کنیم.(خلاصه و نقل به مضمون)

گرچه جای مطرح کردن بحث‏های جالبی در این‏جا هست اما از همه آن‏ها می‏گذرم و ...
باید گفت حالا که نوبت به حضرات اصول‏گرا رسیده است، همه چیز برعکس شده است؛ حضرات دولتی، حمایت آیت‏الله‏خامنه‏ای از دولت را نشانه عدم جواز انتقاد می‏دانند و کوچک‏ترین انتقادی را برنمی‏تابند که فکر می‏کنم عدم نقدپذیری دولت داعیه‏دار عدالت و این حرف‏ها بعد از دو سال قابل پوشاندن نیست به اضافه خیلی چیزهای دیگر که نیازی به گفتنش نمی‏بینم.

بگذریم.

شاید محرم ماه یادگرفتن رشادت و شجاعت در بیان حق است...
شاید محرم ماه یاد گرفتن امر به معروف و نهی از منکر واقعی است.
کسی می‏گفت: صبر و سکوت کیمیای زمان ماست. راست می‏گفت، اما نگفت صبر و سکوت تا چه حد و در مقابل چه کسانی و تا کی و  ...

نمی‏دانم...