چقدر می‏تونید بداخلاقی دوست‏تون -یا کسانی که باهاشون سروکار دارید- رو تحمل کنید؟

به نظرتون بداخلاق بودن طرف مقابل سخت‏تر و غیرقابل تحمل‏تره یا این‏که طرف یه روز بداخلاق باشه و یه روز خوش‏اخلاق.
شاید انگیزه ابتدایی این یادداشت برگرده به یکی از هم‏خوابگاهی‏هایی که باهاش چهار پنج سال توی یه خوابگاه بودم.

این دوست ما که هم‏‏خوابگاهی ما هم بودن، در حالت عادی کلی به ما ابراز لطف می‏کرد و بعضی وقت‏ها هم از سیل محبت‏ها پدر ما رو در می‏آورد؛ اما امان از وقتی که مورچه کوچیکه خونه عمه خانوم‏شون حالش بد می‏شد!

یک موضوع خیلی کوچولو می‏تونست رفتار ایشون روبه کلی عوض کنه و ما رو هم در مقابل ایشون به خاک مذلت بشونه!
توی یه کتابی خوندم که به این رفتار میگن دمدمی بودن.

به نظر من آدم می‏تونه با بداخلاقی هر چند وحشتناک طرف مقابلش کنار بیاد و حداقل توی یه فاصله زمانی با بداخلاقی کنار بیاد؛ اما وقتی طرف مقابل دمدمی هست و شما نمی‏دونید که چه وقت با یه آدم بداخلاق روبرو هستید و چه وقت با یه آدم خوش‏اخلاق، اوضاع خیلی وحشتناک میشه.

خیلی بده تکلیف آدم روشن نباشه.
بگذریم...
یاعلی