خطیب جمعه با لحنی ناصحانه مداح‏ها و مرثیه‏خوان‏ها و منبری‏ها و ... را مورد خطاب قرار داده بود.

می‏گفت برای گریاندن مردم دروغ نگویید، حرف‏های موهن و پست نزنید.
می‏گفت مجلس امام حسین علیه‏السلام فقط روضه‏خواندن و گریه‏کردن نیست...

می‏گفت عزاداری امام حسین علیه السلام اگر فقط نوحه‏خوانی و گریه کردن باشد، خیانت است.

نمی‏دانم...

بدون هیچ مقدمه‏ای می‏خواهم یک متن گزارشی را که در پایگاه اینترنتی رادیوی جاسوسی سازمان سیا انتشار یافته است‏، نقل کنم؛ به فضاحت و رسوایی دروغ‏پردازی‏های رادیو فردا هم فعلا کاری ندارم...

نزدیک به یک دهه است که با ورود نسلی جدید از جوانان و نوجوانان به مراسم عزاداری «ماه محرم»، آرام آرام، این مراسم به شکلی نزدیک شده که بیشتر باب طبع جوان پسند پسرها و دخترهایی است که موفق شده اند در این ماه، مرزهای قانونی و عرفی جامعه «انقلابی» را پشت سر بگذارند؛ آنها در این ماه می توانند تا پاسی از شب در خیابان ها باشند و «زندگی شبانه» را تجربه کنند؛ دخترها و پسرها می توانند بدون ترس از گشت های پلیس با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و بی نظمی دلپذیر یک کارناوال خیابانی را تجربه کنند.

مجموعه ویژگی های مورد پسند جوانان برای برگزاری یک فستیوال شلوغ و بی نظم در خیابان ها، در سال های اخیر، چاشنی تازه ای را دنبال می کند؛ همان چیزی که اصولا یک «فستیوال» به آن نیاز دارد: موسیقی!

عنوان این گزارش این است: «امام حسین با ذوالفقار ابروهاش!»، رادیو فردا

البته مشخص است که فضایی که در این گزارش تصویر شده است با فضای عزاداری‏های ایرانیان، تفاوت‏های بنیادین دارد اما چرا باید عزاداری‏های ما به اندازه‏ای خالی از محتوا شود که حتی رادیو فردا هم رسوایی آن را تشخیص بدهد اما هنوز بعضی از مداح‏ها ...

محرم است، ماه اندوه و غم...
ماه اندوه و غم. همین؟!
ماه بیشتر هیئت‏رفتن، بیشتر به فکر مظلومیت ائمه بودن. همین!

هدف امام‏حسین‏علیه‏السلام لابد همین بوده است...

اما این یادداشت را برای زدن این حرف‏ها شروع نکردم، شاید این‏ها را گفتم که بگویم حواسم هست که محرم آمده است ...

روزهای ریاست‏جمهوری آقای خاتمی می‏دیدیم که آیت‏الله‏خامنه‏ای با تمام وجود از رییس‏جمهور محبوب حمایت می‏کنند.
از طرفی امثال آیت‏الله‏مصباح که یقین داشتیم در ولایت‏مداری کم‏نظیرند، بدون هیچ محافظه‏کاری از دولت جناب آقای خاتمی و ... انتقاد می‏کردند.
هضم این گزاره‏ها خیلی سخت بود...

گرچه جواب‏هایی برای این اشکال‏ها، از میان مطالعاتم بیرون کشیده بودم اما آن‏چنان نبود که راضی‏ام کند.
یک‏بار با یک واسطه از آیت‏الله‏مصباح پرسیدم: با وجود حمایت‏های بی‏دریغ آیت‏الله‏خامنه‏ای از آقای خاتمی و دولتش، انتقادهای بی‏پرده شما از دولت و بقیه وابستگانش چه دلیلی دارد؟
ایشان در پاسخ یک جمله کوتاه گفته بودند که: هر کسی وظیفه‏ای دارد.
و توضیح داده بودند که وظیفه رهبر جمهوری اسلامی این است که تا جایی که ممکن است از رؤسای قوا حمایت کند و وظیفه ما هم این است که هر اشکالی می‏بینیم با هدف اصلاح امور آن را گوش‏زد کنیم.(خلاصه و نقل به مضمون)

گرچه جای مطرح کردن بحث‏های جالبی در این‏جا هست اما از همه آن‏ها می‏گذرم و ...
باید گفت حالا که نوبت به حضرات اصول‏گرا رسیده است، همه چیز برعکس شده است؛ حضرات دولتی، حمایت آیت‏الله‏خامنه‏ای از دولت را نشانه عدم جواز انتقاد می‏دانند و کوچک‏ترین انتقادی را برنمی‏تابند که فکر می‏کنم عدم نقدپذیری دولت داعیه‏دار عدالت و این حرف‏ها بعد از دو سال قابل پوشاندن نیست به اضافه خیلی چیزهای دیگر که نیازی به گفتنش نمی‏بینم.

بگذریم.

شاید محرم ماه یادگرفتن رشادت و شجاعت در بیان حق است...
شاید محرم ماه یاد گرفتن امر به معروف و نهی از منکر واقعی است.
کسی می‏گفت: صبر و سکوت کیمیای زمان ماست. راست می‏گفت، اما نگفت صبر و سکوت تا چه حد و در مقابل چه کسانی و تا کی و  ...

نمی‏دانم...