تیتر اصلی تازه‏ترین شماره نشریه شهروند امروز این است: مرثیه‏ای برای پوپولیسم.

چند وقت بود تصمیم گرفته بودم شهروند امروز نخرم؛ و ایضا نخوانم؛ متوجهید که! می‏شود نخرید اما خواند! و البته برای کارم دلیل هم داشتم. آن اوایل که شهروند را پیگیری می‏کردم، شاید این نشریه را یک نشریه حرفه‏ای و جدی می‏دانستم؛ اما به تدریج نظرم تا حدودی عوض شد.

البته اگر بخواهیم درباره شهروند دست به مقایسه بزنیم، شاید نتوانیم نشریه‏ای را در حد و اندازه آن بیابیم که هم به مباحث سیاسی روز بپردازد و هم موضوعات متفاوت دیگری را در آن بتوان یافت. شهروند امروز نشریه‏ای است که گرچه می‏توان در همه صفحه‏هایش حرف‏های نو و باارزشی یافت اما صفحه‏های سیاسی‏اش بیش از اندازه سیاسی و ابزاری‏اند.

اساسا یکی از دلیل‏هایم برای پیگیری نکردن شهروند، رویکرد پوپولیستی این جریده محترمه در صفحه‏های سیاسی‏اش بود. به خصوص سرمقاله‏های زرد جناب قوچانی که گاه آدم را به یاد جناب فردوسی‏پور می‏انداخت که به جای گزارش بازی‏های مهم فوتبال،‏ تماشاگران را غرق اطلاعات بامزه‏ و گاه بی‏فایده‏ای می‏کرد که همه از اصل فوتبال باز می‏ماندند.

اگر بخواهیم منصفانه درباره شهروند قضاوت کنیم، باید بگوییم دست‏کم بخش سیاسی این نشریه صفحه‏هایی توده‏ای و پوپولیستی است! سیاست در شهروند،‏ همان سیاستی است که به نوشته‏ی خود شهروند، چاوز آن را اجرا می‏کند. در صفحه 24 این نشریه این‏گونه می‏خوانیم: «پوپولیست‏های جدید برخلاف پوپولیست‏های چپ دهه 1960 و 1970، پوپولیسم را نه ابزاری برای افزایش آگاهی توده‏های مردم که وسیله‏ای برای کسب و اعمال و تحکیم قدرت خود قرار داده و...» با اندکی تورق صفحات سیاسی شهروند به وضوح می‏توان دید که شیوه پرداختن این نشریه به مباحث سیاسی کاملا پوپولیستی است.

شاید تیتر این شماره شهروند باید این‏گونه می‏بود؛ مرثیه‏ای پوپولیستی برای پوپولیسم!

صرف‏نظر از تحلیل‏های پیرامون خود نشریه، بخش «جهان» این شماره که پرونده‏ای است برای افول پوپولیسم سرخ ونزوئلایی،‏ صفحه‏هایی در خور و طلایی دارد؛ از آن رو که علاوه بر واقع‏بینی و تحلیل همراه با نگاه منصفانه به واقعیات موجود در آمریکای جنوبی و ونزوئلا، توانسته است فهم درستی از آن‏چه در ونزوئلا رخ داده، انتشار دهد. همه این‏ها در حالی است که نویسندگان این صفحه‏ها گه‏گاه خواسته‏اند به طعنه ارتباطی میان پوپولیسم چاوزی و رفتارهای دولت فعلی ایران برقرار کنند.

این نکته را نیز باید مورد تصریح قرار داد که پوپولیسم از جمله مفاهیمی است که قبل از هر گونه صحبت درباره آن باید تعریفی از آن ارائه نمود تا دست‏کم مقصود نویسنده مشخص باشد؛ و اساسا یکی از جنبه‏های رفتار پوپولیستی و توده‏ای این است که صاحبان قدرت یا مبارزان جدال‏های انتخاباتی شعارهایی را به آسمان مشت کنند که هیچ معنای مشخصی ندارند و هر کسی می‏تواند ساعت‏ها درباره آن داد سخن بدهد بی‏آن‏که ذره‏ای بر روشن شدن اصل موضوع بیفزاید.

واژه‏هایی از قبیل اعتدال، اصلاح‏طلبی، عدالت‏طلبی،‏ آزادی، پوپولیسم از جمله بی‏شمار کلمه‏هایی هستند که هر کسی می‏تواند آن را برای هدف خودش مصادره کند. و معمولا کسانی پیروز میدان استفاده از این کلمه‏ها هستند که زودتر برسند.

به قول معروف ادامه دارد... بعدی