عجب!
اين كه رفتي و عذر خواهي كردي يا از كل اين جريان ناراحت بودي، نشانه ويژگي هايي از تو هست كه باعث شده خيلي دوستت داشته باشم.
من البته بايد او را هم مثل تو با همين اخلاق و صفات بخواهم و دور از اين هم نديدمش.
اما اين كه وقت عصبانيت نتوانيم خودمان را كنترل كنيم، نقطه ضعفي است كه اگر برطرف نشود،ديگر نبايد به زود قضاوت كردن يا از سر بي دقتي حرف زدن ديگران ايراد بگيريم.
يعني تازه برابر مي شويم!
در حاليكه براي پياده كردن اخلاق و رفتاري كه كل زندگي مان براي آ ن هدف است، بايد به خيلي بالاتر از اين نگاه كنيم.
مثلا تصور كن عصباني و ناراحت باشي، پيدا نشدن آدرس تقصير ديگران باشد ،ولي از تو شاكي و متوقع باشند، كسي زود قضاوت كند و و و و
ولي تو آرام و خوش اخلاق به همه لبخند بزني.
شايد شبيه ساده لوح ها! كه ميگويند اكثر اهل بهشت از اينان هستند!
