السلام‏علی‏الحسین‏وعلی‏علی‏بن‏الحسین‏وعلی‏اولاد‏الحسین‏وعلی‏اصحاب‏الحسین

و سلام بر قلب‏هایی که چشمانشان را دستور اشک داده‏اند...
و سلام بر دست‏هایی که برای نشان‏دادن نهایت سوز و گداز، بر سینه‏های لبریز از عشق به حسین‏علیه‏السلام،‏فرود می‏آیند...

کاش این‏ روزها را در کنار خاک‏های سرد و بی‏روح کربلا بودیم که اینک آن‏چنان از گرمای کربلای سال 61 هجری دور و بی‏نصیب مانده است که حتی بوی سیب هم به مشام نمی‏آید...

بر مشامم می‏رسد هر لحظه بوی کربلا      بر دلم ترسد بماند آرزوی کربلا

کاش دست‏هایمان این‏گونه خالی نبود و نگاه‏مان این‏گونه در آخور دنیا غرق نبود...

...

یه ذره که فکر می‏کنم می‏بینم که ما خیلی عقبیم، خیلی!
نمیخام ناامیدی بپاشم اما به خدا حتی یه ذره هم دلم از خودم خوش نیست...
یعنی توی دلم به شیعه بودن خودم، به حسینی بودن خودم،‏به زینبی بودن خودم اعتماد ندارم...
شاید عرضه‏مون همین‏قدره...
شاید از بس زندگی‏مون رو به گناه گذروندیم اینجوری شدیم...

استغفر الله ربی و اتوب الیه...
خدایا یه کاری کن زیاد استغفار کنیم...

نمیدونم، شاید خوب نباشه آدم حدیث رو آخر نوشته‏ش بیاره اما همین الان یادم اومد...
امام رضا‏علیه‏السلام: من إستغفر بلسانه و لم یندم قلبه ، فقد استهزء نفسه ...
خدایا کمکمون کن تا الکی خودمون رو با استغفارهای دروغی مسخره نکنیم...

...

یاعلی