بیخیال جملهبندی و این ادا و اطوارها. اگر میبینید چند روزی است اینجا چیزی نمینویسم یا ننوشتهام؛ دلیل خاصی ندارد. نوشتن من ذوقی است؛ از سر یک نیاز درونی گاه زودگذر. ننوشتهام. خودم هم درست نمیدانم چرا؛ اما برای خودم اینگونه توجیه میکنم که لابد آقای ناخودآگاه من نیازی نمیبیند.
همین. البته فکر میکنم یه خرده زیادی خودم را تحویل گرفتهام!
