موج طوفانم که دريا گشته سرگردان من

ديده گريانم که گريد ابر بر طغيان من

طاير قدسم که محکوم قفس گرديده ام

سالک عشقم که گرديده تنم زندان من

ساحل نورم که لنگر گاه صدها کشتي ام

ناخدايم تا خدايم هست کشتيبان من

آه سردم اشک گرمم کز غم هجران او

مي کشد آتش زبانه از دل سوزان من

ابر باران زاي عشقم اندرين بحر جنون

مي چکد باران خون از ديده ي گريان من

عالم خاکي نباشد چون که جولانگاه عشق

عالم ديگر ببارد در خور جولان من

شور فريادم وليکن خفته در ناي زمان

صيد صيادم که خون مي جوشد از شريان