(1)انتقاد عيوب را ياداور مي شود و اشكالات را اصلاح وبلكه مي زدايد.كشتي اي است كه مي تواند ما را به ساحل توسعه رهنمون گرداند.پليست كه ما را از جهل به دانايي مي رساند.مسير صحيح را به ما نشان مي دهد و رموز پيروزي را عيان مي نمايد.البته هر سخني را نتوان عنوان زيباي انتقاد داد.انتقاد صرف نيز به تنهايي مثمر ثمري نيست وبايد با ارائه راهكار همراه باشد.پاره اي از جوامع به پيشرفت نرسيدند جز با نقد ونقادي!وبه تبع زدودن معايب وجانشين ساختن اصلاحات.در آموزه هاي ديني نيز به اين مهم توجه شده است.حضرت علي در هنگام پذيرش مسئوليت حكومت داري درخواستي كه از مردم نمودند دادن مشورت عدلي وسخن حقي بود.ايشان خويش را مصون از خطا نمي ديدند و علي رغم دانايي بسيارشان خود را محتاج امر به معروف ونهي از منكر مي دانستند.يا امام حسين فلسفه قيام خويش را احياي اين سنت نبوي دانستند.صاحبان بزرگ انديشه نيز به انتقاد ارزش وبهاي بسيار داده اندو