هر طرف سر می‏جنبانم حرف از شکست بوش در سفر خاورمیانه‏ای خود است. سفر خاورمیانه‏ای بوش با هر هدف و انگیزه‏ای که انجام شده باشد، اینک به پایان رسیده است. نوشته‏اند بوش در سفر خاورمیانه‏ای خود از تحریک اعراب علیه ایران بازمانده و شکست خورده است؛ به همراه کلی تحلیل و تفسیر از این دست.

البته نمی‏خواهم در این باره حرف بزنم؛‏ نیازی به نفی یا اثبات این نظریه نیست؛‏ چون نکته‏ی مهم‏تری وجود دارد که گویی همه‏ی این‏ها می‏خواهند به گونه‏ای آن را فراموش کنند؛ یا سعی کنند به آن توجه نشود. مشکل اساسی در این نوع تحلیل این است که انگار تنها موجود بد و نجس این دنیا، جناب بوش است که می‏خواهد همه را آلوده به نجاست خود کند؛‏ و همه مشغول شکرگزاری‏اند که بوش نتوانست اعراب را علیه ایران تحریک کند.

دیشب در مجلس عزاداری امام حسین‏علیه‏السلام می‏شنیدم که سخنران مجلس داشت درباره‏ی حاکمان کشورهای عربی صحبت می‏کرد و سفر خاورمیانه‏ای بوش در روزهای محرم؛ شاید زیاد گوشم بدهکار این حرف‏ها نبود. اما وقتی دیدم این همه تحلیل و خبر خوش‏بینانه و یا حتا اغواگرانه درباره‏ی سفر بوش منتشر شده است،‏ به یاد تحلیل‏های سخنران دیشب افتادم. همه‏ی دل‏خوشی‏مان این شده است که مثلا ال‏پاییس(EL PAIS) سفر خاورمیانه‏ای بوش را بی‏فایده دانسته است.

از یک طرف می‏گوییم کم‏ترین تاثیر سفر خاورمیانه‏ای بوش، تشدید وحشی‏گری رژیم جنایت‏کار صهیونیست‏هاست و از طرف دیگر به نظر می‏رسد بعضی از سیاسیون از جمله برخی از نمایندگان مجلس در تحلیل‏های‏شان فقط به دنبال نصیحت کردن کشورهای عرب حوزه‏ی خلیج فارس هستند؛‏ به این جمله دقت کنید: «برادران در کشورهای حوزه‌ی خلیج فارس به طور کامل هوشیار و آگاه بودند که تحریک علیه یک کشور همسایه که روابط زیادی با آن‏ها دارد، به نفع منطقه نیست و آن‏ها هرگز در کنار کسی که به این کشور همسایه و دوست تعدی کند، نمی‏ایستند.»

برادران ناتنی ما در حاشیه‏ی خلیج فارس، به راستی حق نابرادری و نامسلمانی را تا جایی که در توان‏شان بوده است ادا کرده‏اند. آقای نماینده گفته‏اند اینان هرگز در کنار کسی که قصد تعدی دارد نمی‏ایستند. من نمی‏فهمم این جمله را. نمی‏فهمم چه خیانت و خباثتی باید از این برادران حقیقتا ناتنی ببینیم تا دست‏کم بر برادری‏شان خط قرمز بکشیم. دیگر آن‏که چرا ما همیشه می‏خواهیم همه را هُل بدهیم؟ اگر روزی کشور پادشاهی امارات، ادعای مالکیت آن سه جزیره را بکند، با تمام توان به طرف امپریالیسم جهانی و امریکای جهان‏خوار هُلش می‏دهیم؛ و وقتی احساس نیاز می‏کنیم،‏ هیچ دلیلی را برای دست برداشتن از آن کافی نمی‏دانیم؛ حتا اگر با تمام توان در پی اثبات وفاداری خود نسبت به آرمان‏های جهان فکری ایالات متحده گام بردارد.

خیلی حرف زدم. می‏خواستم همین را بگویم؛ حاکمان کشورهای حاشیه‏ی خلیج فارس،‏ بی‏استثنا پا جای پای صدام گذاشته‏اند؛ البته با یک تفاوت. و آن تفاوت این‏که صدام عُرضه‏ی این همه نفاق و دورویی و کلاشی را نداشت؛ اما اینان با تبحر تمام، هم توانسته‏اند اعتماد جمهوری اسلامی ایران را جلب کنند و هم صمیمانه و دوستانه میزبان ایالات متحده باشند.

باید به امریکا و کشورهای حوزه‏ی خلیج فارس تبریک گفت؛ و به این همه بصیرت و تیزبینی خودمان...

امام حسین! شیعه‏های تو ماییم! مایی که...