باز هم درباره هنر وبلاگ‏نویسی.

دوست عزیزم حامد آقاجانی این‏جا پنج توصیه کاربردی و مهم درباره ادبیات وبلاگ‏نویسی نوشته که رعایت کردنش گرچه نیاز به تمرین و تکرار داره؛ اما نتیجه‏ش شیرین و نابه. ناب.

قرار شده من هم پنج حرف دیگر از الفبای وبلاگ‏نویسی را بگویم. چیزهایی که خودم در این چند وقت به کار گرفته‏ام و به تدریج نتیجه‏هایش را به شیرینی دریافته‏ام.

1- چند نکته برای پارسی‏بلاگی‏ها. حتما با فونت تاهما، آن‏هم اندازه 2، بنویسید. حتما این کار را بکنید. نگذارید بزرگ‏تر از این باشد. به نظر من و همه کارشناسان! مسایل سیاسی! تاهما اگر بزرگ‏تر از 2 باشد، به درد انباری هم نمی‏خورد. چه رسد به وبلاگ.
تا جایی که می‏توانید از قالب‏های ساده پارسی‏بلاگ استفاده کنید. تا جایی که می‏توانید. بقیه قالب‏ها گرچه بد نیستند اما چنگی هم به دل نمی‏زنند.
لینک‏های‏تان را پالایش کنید. گفتگوی جمله‏سازی را از دست ندهید. ببینید من کی گفتم!

2- وقتی می‏نویسید، کم بنویسید. هیچ کلمه‏ای نباید قابل حذف باشد و بماند. مخاطب‏های شما اگر با شما آشنا باشند، بدون طول و تفصیل هم حرف شما را می‏گیرند و اگر هم مخاطب‏های‏تان آشنایی چندانی با شما نداشته باشند، با اندکی دقت، علاوه بر لذت فهمیدن نوشته‏های شما‍،‏ لذت کشف آن را نیز خواهند برد.
در هر صورت کم بنویسید. یادداشت زیاد بنویسید اما توی یادداشت زیاد ننویسید. البته هر طور خودتان صلاح می‏دانید اما حرف من درست است!

3- توی محله ما هر کوچه‏ای، فرهنگ خود را دارد. وبلاگ هم همین است. وبلاگ‏نویسی با داستان‏نویسی فرق دارد. البته وبلاگ‏نویسی و وبلاگ‏نویسان با همه چیز و همه کس فرق دارند! در هر صورت وبلاگ‏نویسی یک هنور هنر مستقل است. مستقل و روشن. فقط باید تمرین کنیم و تمرین کنیم.

4- اگر راست می‏گویید، حرف‏های‏تان را هنرمندانه بزنید. آن‏گونه که مخاطب احساس نکند یک معلم آن سوی کلاس نشسته است و نسخه می‏پیچد. باید به جای گفتن و تذکر دادن و ...، نشان دهید. نشان بدهید که تیم ملی والیبال نوجوانان برای‏تان هزاران برابر بیش از لژیونرهای بی‏انگیزه و از خودراضی اهمیت دارد. نشان دهید که اگر ایرانسل نمکی درست خط نمی‏دهد، رسما به آقای قانون شکایت می‏برید و حق‏تان را می‏گیرید. مثلا. اگر راست می‏گویید!

5- حرفی بزنید که اگر خودتان توی یک وبلاگ دیگر ببینید، وقت بگذارید و بخوانید. اصلا چه کسی شما را مجبور کرده است که وبلاگ بنویسید؟ بنویسید. اما راحت باشید. این‏همه به خودتان فشار نیاورید که فلان مطالب را در یک یادداشت وبلاگی جا بدهید. یادتان باشد که حتا پیامبران الاهی هم انتظار نداشتند که مردم یک شبه صف‏های بلند بیعت پشت سرشان تشکیل دهند. پس سنجیده بنویسید. محتوا را فدای فرم نکنید؛ همان‏گونه که ذبح فرم به پای محتوا هم کار زشتی است.

آخرین توصیه هم این‏‏که بچه‏های خوبی باشید. خوب بودن خوب است!

این هم آبشار قهوه‏ای دعوت‏نامه من!

ناتانائیل | چهارم شخص مجهول | آهستان | رند | دنیای سه خواهر | گل دختر | پشت خطی | نقد مَلَس
دعوتی‏های مرحله دوم:
بهارستان | پاسخ‏گویی سران سه قوه | ایلیا | میرزا قلی‌خان | ناصر خالدیان | تقی دژاکام | تنظ‏نوشته‏های ارژنگ حاتمی | یک کج و معوج 17 ساله | علی تایبی | آخوندها از مریخ نیامده‏اند!

منتظر می مانیم. پنج توصیه برای به‏تر شدن وبلاگ‏نویسی‏مان.

نوشته‏اند:
چهارم شخص مجهول: ما هم بازی!!
پشت خطی: وبلاگ‏نویسی رو از حافظ یاد بگیریم!
بولدوزر خانوم: 5 بار به‌تر بنویسیم
حامد احسان‏بخش: تجربه‌بلاگ
مهدی بهرامی : پا جای پای دیگران
زیتا جوادی : اندرزهای مادرانه من
امید حسینی: هیچ راه حلی ندارم!
کوروش ضیابری: تجربیات ما برای شما جوانترها!
جزییات ابلهانه : در باب وبلاگ نویسی
محمدجواد ملکوتی: الفبای وبلاگ نویسی
پسر یخی : بازی وبلاگیه وبلاگ