سلام

انقلاب اسلامی ایران، شاید درونی‏ترین انقلاب در دنیا باشد؛ که هست.

بعد از گذشت کم‏تر از سه دهه از برپایی جمهوری اسلامی، اینک این نظام به جایی رسیده است که جایگاه خویش را در میان حکومت‏های جهان به خوبی یافته است.

مهم‏تر از عبارت قبلی آن‏که؛ امروز مجموعه بینش‏ها، راهبردها و عملکردهای جمهوری اسلامی ایران، به نمادی از استقلال‏طلبی مردم دنیا تبدیل شده است.

و اینک بعد از این همه؛ یقینا عمده‏ترین چالش دهه چهارم انقلاب اسلامی و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران؛ نظارت خواهد بود.

شاید چالش نظارت در بدنه قوه مجریه، شاخص‏ترین و ملموس‏ترین نمونه‏های این هشدار اساسی باشد اما بدون تعارف‏های معمول حکومتی باید گفت که؛ اساسا چالش عدم وجود نظارت صحیح و ملموس، در همه نهادهای حاکمیتی جدی است؛‏ اگر خطرآفرین نباشد.

شاید مجموعه مواجهه شکننده بدنه اداری و تشکیلاتی دولت با مردم را بتوان کف بحران نظارت دانست؛ همچنین سقف بحران نظارت را هم می‏توان در نهادها و سازمان‏هایی جستجو کرد که مستقیما زیر نظر رهبری قرار دارند.

تاکنون رابطه رهبری معظم انقلاب(از زمان حضرت امام رحمةالله‏علیه) با مسئولان حکومتی و همچنین سازمان‏ها و نهادهای زیر نظر مستقیم، رابطه‏ای رهنمودی، ارشادی و منصحانه بوده است؛ البته مطمئنا تنها بعد قضیه که اساسا باعث این رفتار شده است، عدم پایبندی مسئولان درجه یک و میانی نظام به آرمان‏های انقلاب و امام و رهبری بوده است.

نمی‏خواهم به سبک روضه‏خوان‏ها بگویم که فلانی حتی در میان دوست‏دارانش هم غریب است اما طنز سیاه این روضه شدیدا گریه‏آور این است که؛ اساسا راهبردهای اساسی برای پیشبرد اهداف نظام را حتی آنان که خود را از وابستگان فکری امام و رهبری و قانون اساسی می‏دانند نیز کسب نکرده‏اند.

پایان سخن آن‏که اگر فضایی مناسب برای نقد حاکمیت و زیرمجموعه‏های آن از قبیل قوای سه‏گانه، سازمان‏های زیرنظر رهبری و دیگر نهادهای وابسته به نظام، به وجود نیاید؛ هم‏چنان باید به انتظار روز مبادای پاسخگویی نشست.

در این یادداشت عمدا از مثال‏زدن پروا کردم تا هم خوانندگان خودشان مثال پیدا کنند و هم این‏که فکر می‏کردم موضوع تا حدودی واضح است.

یاعلی